I am freak ...

Generalnie sam nie wiem dlaczego to piszę. Po części nawet mi się nie chce. Dalej mój stan się nie zmienił. Mam wszystkiego dość, czuje się zniszczony. W kawałkach. Co mam z tym zrobić? Na tą chwilę nie wiem. Po prostu, najzwyczajniej w świecie nie wiem. Chciałbym aby coś się zmieniło. By ktoś wrócił, by ktoś … ah. Mam w sobie takie pokłady miłości i nie wiem, gdzie mógłbym je ulokować. Sam nie wiem co mam myśleć o sobie, o innych. Czas chyba zniknąć.

Fair, no fair ...

Cały dzień chodzę wręcz rozjebany na kawałki. Nie mogę się poskładać do kupy. Odnaleźć wewnętrzną siłę, aby pchnąć wszystko do przodu. Wręcz nie wiem co się ze mną dzieje. Czuje jakby życie stawało się jedynie więzieniem. Więzieniem, z którego jedynym wyjściem jest śmierć.

Cały dzień dzisiejszy poświęciłem rozmyślaniu na temat tego, kim jest człowiek dobry. Dlaczego ja nim jestem i co z tego wynika. Cóż, to że jestem dobry, bądź staram się być, mówią mi inni. O dziwo ludzie, którzy nic by na tym nie zyskali. Tym bardziej im wierzę. Nie wiem czy powinienem. Ludzie jednak są tak złożonymi istotami, że nie ma wśród nich dobrych i złych. Chociaż nie do końca. Większość ludzi jest szara, jeśli można ich określić kolorem. Całe życie starają się zyskać jak najwięcej na swoją korzyść, często czyniąc zło. Ludzi dobrych jest więc niewiele, gdyż to się po prostu jednak nie opłaca. Nie mówię, że ludzie dobrzy nie są bez winy. Wiem to po samym sobie. Oni jednak postępują nieco inaczej. Możliwe, że kłamią tak samo często jak pozostali, jednak ich cele są zupełnie inne. Kłamią nie po to, by chronić siebie, czy dla własnego zysku. Kłamią, bądź też raczej nie mówią pełnej prawdy, by chronić tych na których im zależy. Tych których kochają. Starają się być pomocni, często otwierają się przed innymi ludźmi. Jednak przez to, los jest dla nich tym bardziej okrutny. Częściej się zawodzą na innych, częściej cierpią psychicznie. Częściej też są nieszczęśliwi. Świat nie jest sprawiedliwy. Nigdy nie był. Głównie dlatego że jest sumą czynów wszystkich. A skoro większość wykorzystuje tych wkoło, cóż … odpowiedź jest jasna. Dlatego też ludzi dobrych nie ma, a nawet jeżeli są, społeczeństwo ich nie akceptuje. Uważa ich za tak samo złych, jak innych. Że kłamców i oszustów, gdyż nie mówią wszystkiego otwarcie, nawet jeżeli otwierają się przed innymi. Często ich intencje są odbierane źle i zamiast czegoś dobrego, rodzi się coś złego.

Wszystko to wiem z własnego doświadczenia. Wiem, że tak jest, bo przeżywam to każdego dnia. Jesteś dla kogoś przyjacielem, kolegą, gdy jesteś mu potrzebny. Gdy potrzebujesz pomocy, większość odwraca się od ciebie. Pozostajesz sam ze swymi problemami. I choć prawdziwi przyjaciele istnieją, próbują ci pomóc, to jednak na końcu pozostajesz i tak sam ze swymi problemami. Z ranami, z bliznami. Więc dlaczego nie być złym? Dlaczego nie liczyć się z innymi, na cierpienie odpowiadać cierpieniem, ranić niż być ranionym. Cóż sam nie wiem. Często tak naprawdę nienawidzę siebie za to, kim jestem. Że jestem dobry, że staram się, wkładam serce i duszę w rzeczy które robię, w związki międzyludzkie, a na końcu zostaje sam. Okrzyknięty draniem. Uznany jedynie za efekt uboczny czyjegoś lepszego świata. Że dla innych szczęścia musisz cierpieć. Bo tak jest łatwiej. Tak jest właściwie. Że miłość nie istnieje, przyjaźń rzadko spotkać. Więc pytam po raz kolejny, dlaczego nie stać się złym?

Cóż, odpowiedzi na to pytanie nie znam. Może jest to tak głęboko zakorzenione we mnie, wiara w ludzi, w dobro, że nie potrafię tego zmienić. I mimo że każdego dnia cierpię mentalnie, psychicznie to nie potrafię tego zmienić. Tak naprawdę chyba tego nie chce. Nie wiem czy jest to obraz szlachetności, czy może raczej głupoty. Łatwiej stać się dupkiem. Być tym, za kogo Cie ludzie mają, niż wciąż się starać. Każdego dnia lądować w błocie i mimo tego podnosić się. Tyle razy chciałbym komuś wykrzyczeć w twarz, jak bardzo mnie rani, odbić to cierpienie w jego stronę z zdwojoną siłą. Chciałbym pokazać wszystkim wkoło, co to znaczy cierpieć psychicznie. Cierpieć za coś, co według religii i samych ludzi jest właściwe. Jednak nigdy tego nie zrobię. Raz zagrałem dupka, raz spróbowałem być śmieciem. Nie wiem co chciałem tym osiągnąć. Pokazać, że też mam uczucia, że też odczuwam samotność, tęsknotę, ból. Nie wiem, nie mam pojęcia. Wiem, że z tego wynikło rozstanie, które nadal boli. Jeżeli byłbym dupkiem, nie przejąłbym się tym. Nie przejmowałbym się tym, że osoba którą kocham pali papierosy, jest gotowa szukać miłości pod latarnią. Jednak nie potrafię tego zmienić. Nie jestem dupkiem, czy chamem. Jestem tym kim jestem. Zagubioną osobą szukającą własnego szczęścia. Tak bardzo chciałbym, aby to wszystko się zmieniło. Aby czas się cofnął. Abym mógł zamiast zgrywać drania, pokazał wyrozumiałość, czułość. Czas jednak nie biegnie wstecz. I chociaż wiem, że mój ból, to tylko moje wyobrażenie. Że tak naprawdę są osoby, które cierpią bardziej niż ja. Jednak nie potrafię sobie z tym poradzić, mimo że próbuje, staram się. Ciągle jestem jednak żałosny. Mógłbym to wszystko zatrzymać dla siebie, tak jak robiłem to przez wszystkie lata. Jednak dłużej już nie mogę. Muszę gdzieś ulokować te myśli, bo rozsadzają mnie od środka. Wątpię, że cokolwiek zmienią. Że kogoś poruszą. Może jednak mi będzie z tym łatwiej. Kogo ja próbuje okłamać. Nie będzie łatwiej. Pozostaje żyć dalej. Dawać z siebie więcej. Ponownie lądować w błocie i podnosić się. Dawać się wykorzystywać, dawać się ranić. Może którego dnia jakoś zostanie to wynagrodzone. Jednak nie liczę na to. Może jednak to wszystko zakończy się szybciej niż myślę.

Chance ...

Cóż dzisiaj definitywnie mam problem z poskładaniem się do kupy. Zwłaszcza po tym co się wczoraj wieczorem wydarzyło. O dziwo, było tego sporo. Nie o dziwo, nie mogłem przez to spać. Cóż niespodziewanie nawiązałem wczoraj rozmowę z osobą, której … cóż, nie wiem jak to określić. Powiedzmy, że miałem sporo rzeczy do zarzucenia. Swego czasu byłem nawet na nią wściekły. Jednak, gdy doszło do rozmowy, wszystkie negatywne i złe emocje zniknęły. Rozmawiałem z nim normalnie, bez owijania w bawełnę, szczerze. O dziwo też mówił szczerze. I chociaż nasze poglądy nieco się różniły, konwersacja przebiegła bezboleśnie. Powiedział, że jestem dobrym człowiekiem. Iż widać że staram się takim być. Jednak mimo tego, wciąż nie mogę być z nią. Dziwne. Może to nie wystarcza.

Główną rzeczą, która od samego przebudzenia nie daje mi spokoju, to aspekt kolejnej szansy. Nie wiem czy na nią zasługuje. Na pewno nie mnie to oceniać. Czy sam dałbym kolejną szansę? Tak. Dlaczego? Cóż, jestem osobą która nadal wierzy w ludzi. Można nazwać to głupotą, naiwnością. Jednak nic na to nie poradzę. Wierzę, że ludzie mogą się zmienić. Zwłaszcza, gdy widzą własne błędy. Dlatego uważam, że każdy zasługuje na kolejną szanse. Bez przesady. Nie można dawać komuś szans w nieskończoność, chociaż zapewne ja bym tak czynił. Jednak każdy zasługuje na to, by móc naprawić swoje błędy. Napotkałem taki cytat dzisiaj, przeglądając internet.

„Pytasz czemu nie dam 2 szansy? Bo w życiu nie ma powrotów, czas przecież nigdy nie zawraca.”

Cóż w pewnym sensie zgadzam się z nim. W życiu nie ma powrotów i czas nigdy nie zawraca. Jednak druga szansa to nie powrót do tego co było. Przynajmniej tak uważam. To szansa, na naprawienie błędów, wyciągnięcie wniosków. Owa szansa, to tak naprawdę możliwość pokazania, że potrafimy wykorzystać błędy z przeszłości. Że potrafimy zmienić siebie. 2 szansa to nie powrót. To coś nowego, coś co ma zadatki na bycie lepszym od tego co było. Ciężko mi określić to co czuje. Chciałbym otrzymać kolejną, zapewne ostatnią już szanse. Jednak moje chce nic tutaj nie zmieni. Mogę jedynie się o to starać. Mogę o to walczyć. Mogę dać z siebie wszystko i ciut ciut. Nawet jeżeli na końcu nic z tego nie wyniknie.

Pain inside me ...

Miałem nie dodawać dzisiaj kolejnego wpisu, jednak przed chwilą dostrzegłem pewne słowa, które o dziwo straszliwie mnie zabolały. Nie wiem dlaczego. Możliwe ze względu na to kim jestem, bądź na to kim byłem. Zacznę więc od przedstawienia siebie, a skończę na owych słowach.

Cóż, od zawsze miałem pewien … dar. O ile można nazwać to darem. Przypomniałem sobie o nim dzisiaj w ciągu dnia i teraz, gdy wpisywałem pewien komentarz. Cóż. Tym darem jest odczuwanie zła. Co mam przez to na myśli? Ilekroć widzę cierpienie, kłótnie, przej zła, odczuwam pewnego rodzaju niepokój w duszy. Pewnego rodzaju ból. Nie wiem jak to określić. Jakby ktoś wziął i wbił ci spore ostrze, przeciął coś w tobie, jednak nie masz rany. Jakby coś w środku zostało … złamane. I wraz z tym mam odczucie niesienia pomocy. Rozmowy z kimś na ten temat. Znalezienia wyjścia. Im osoba mi bliższa tym silniejsze jest to odczucie. Silniejszy ból i silniejsza chęć niesienia pomocy. Dziwne.

Co do tych słów. Przeczytałem je w opisie osoby, którą kocham. Nie będę tego ukrywał. Miałem pisać otwarcie i szczerze tutaj, więc będę tak czynił. Słowa brzmią następująco. „Pod latarniami szukam miłości na chwilę”. Cóż nie bardzo wiem jak je interpretować. Najpewniej interpretuje je zupełnie na opak. Jednak nie wiem czemu, czuje się winny. Że z mojego powodu, ta osoba jest gotowa cierpieć. Chce jej pomóc, jednak ona nie ma zamiaru zamienić ze mną słowa. Nie chce się jej narzucać, męczyć jej. Ale boli to tak strasznie, psychicznie, że jesteś powodem czyjegoś nieszczęścia i nic nie możesz z tym zrobić. Dlaczego tak się dzieje? Co powinienem zrobić? Chyba potrzebuję wskazówki. Nie wiem czy ją otrzymam. Może sam dojdę do tego, co należy zrobić. Może po prostu panikuję, po raz kolejny. Może to jedynie słowa, a tak naprawdę nic się nie dzieje. Chciałbym by tak był. Jeżeli jednak nie ... mam nadzieję, że nie będzie za późno.

Creating new things ...

Kolejny wpis. Cóż, ten jest trochę później niż normalnie. Głównie dlatego, że od rana postanowiłem zająć się tworzeniem. W moim przypadku tworzenie, to pisanie. Głównie pisanie wierszy, bądź też opowiadań. Mam jeden większy projekt zaczęty, bliski końca rzekłbym nawet, jednak jak na tą chwilę, wena nie sprzyja. Dlatego też dzisiaj zająłem się innym projektem. Małym Fan Fiction. Dla tych co nie wiedzą, stworzyłem małą historię w świecie stworzonym już przez kogoś wraz z jego bohaterami. Mam nadzieje, że się spodoba. Napisałem to z dwóch powodów. Pierwszym jest chęć zmian. Jeżeli piszę rozwijam się. Tworzę coś. Coś po sobie pozostawiam. Drugim, cóż mniej szczytnym być może, chciałem komuś sprawić przyjemność. Wiem, że lubi tą historię. Może już nie, chociaż kto wie. Może uśmiechnie się czytając ją, może wspomni mnie. Cóż, zobaczymy. Najpewniej napiszę dzisiaj coś jeszcze. Mam jakiś przypływ twórczości, a nie chciałbym tego zmarnować. Może jakieś dzieło tutaj wrzucę. Nie wiem. W planach mam też jeszcze jeden wpis. Zobaczę, czy uda mi się go zamieścić. Jeżeli nie, pojawi się on któregoś dnia. Później bądź wcześniej.

Against the world

Cóż, już długo chciałem to napisać. Nie bardzo jednak wiedziałem jak się do tego zabrać, jak również, czy nie zranię tym jej. Jednak ciężko ukrywać ciągle coś, co leży głęboko w nas. Co tak naprawdę jest naszym wnętrzem. Sumą naszych uczuć, naszych pragnień i naszych lęków. Mimo iż tak jak doradzało mi wiele osób, odpuściłem i dałem jej wolność, wciąż o niej myślę. Nie w negatywny sposób. Nie płaczę. Jest mi smutno, nie będę tego ukrywał. Czasem jest mi ciężko. Czasem to boli. Jednak ciągle mi na Niej zależy. Każdego dnia sprawdzam miejsca, w których mogłaby się pojawić. Jej blog, Jej soup, Jej DA, jak również inne miejsca. Codziennie szukam tam jakiegoś znaku. Przede wszystkim znaku, że żyje. Że jest szczęśliwa. Że jest jej dobrze. Nawet, jeżeli nie jestem już częścią jej życia. Codziennie po kilkanaście razy sprawdzam pocztę, z nadzieją, że coś napisze. Sprawdzam komentarze pod moimi wpisami, czy może tutaj zaglądnie. Sprawdzam telefon, czy jednak ta kolejna wiadomość tekstowa, nie jest jedynie spamem. Tak jestem żałosny w tym. Bo ciągle trzymam się tej wątłej iskierki, która pozwala mi mieć nadzieję. Nadzieję, że wszystko uda się odbudować. Że wbrew temu co mówią inni, będziemy ze sobą. Że będziemy szczęśliwi. Że ona, wreszcie będzie szczęśliwa.

Zastanawiam się, czy jestem głupcem. Czy ciągłe marzenie i staranie się, nie jest tylko wysiłkiem płynącym w eter. Czy marzenia, sny staną się rzeczywistością. I choć mam tyle wątpliwości, tyle różny zachwiań i huśtawek nastrojów, nie wiem dlaczego się nie poddaje. Dlaczego nadal wierzę. Dlaczego nadal marzę. Nie wiem, gdzie w moim wnętrzu znajduje się ta siła. Nie wiem, dlaczego przejawia się akurat teraz, gdy nic nie jest pewne. Chciałbym, aby pojawiła się dużo wcześniej. Abym wiedział co robić. Jednak tak rozmyślanie na temat tego co było, nie zmieni rzeczywistości. Mogę jedynie wyciągnąć wnioski i więcej nie popełnić tych samych błędów co wtedy. Nie zależnie od tego, czy znów będziemy razem, czy jednak nie.

Emerald Dream ...

Poniedziałek. Od nowa wszystko się zaczyna. Kolejny tydzień, kolejne zmagania. Jednak coś jest innego. Nie wiem. Coś się chyba znowu zmieniło. Coś się zmieniło we mnie. Możliwe, że na lepsze. Możliwe, że na gorsze. Coś jest innego. Przynajmniej na tą chwilę wydaje mi się, że jest inaczej. Czy to prawda, nie wiem. Zobaczę pod koniec dnia, najpewniej jutro rano.

Kolejny poranek i kolejny sen za mną. Tym razem jeden z tych głupich snów. Snów fantastycznych. O światach, istotach i wartościach, które nie istnieją w naszym świecie. No, może trochę przesadzam. O wartościach, które rzadko spotkać. Ten sposób ujęcia jest lepszy. Najpewniej mój sen był inspirowany na filmie „The Warrior's Way”. Jeden z moich ulubionych. Zawsze ciekawiło mnie, czy sny mogą być odzwierciedleniem rzeczywistości. Tego co czujemy. Tego co ma się wydarzyć. Tego co się stało. Czuję, że w ludzkich snach jest coś wyjątkowego. Jednak sam nie potrafię tego odkryć. Może ktoś gdzieś tam, na tym, bądź innym świecie potrafi odczytywać sny.

Not strong ...

Nie wiem jak zacząć ten wpis. Nie przychodzi mi nic sensownego, więc po prostu zacznę w ten sposób. Z biegu. Odkąd się rozstałem z nią, ciągle zastanawiam się, co by było gdyby. O dziwo ta myśl nie męczy mnie tak bardzo, jak miało to miejsce na początku tego całego okresu. O dziwo również większość wniosków, do których doszedłem jest słuszna i jak na tą chwilę, też tak wygląda. Do czego zmierzam? Tak naprawdę to nie wiem. Mimo że odpuściłem, trochę, wciąż o niej myślę. Wciąż mi na niej zależy. Nie potrafię wypełnić pustki, która po niej pozostała. Nie chce jej wypełniać tym, co jest złe. W moim przypadku grami, alkoholem. Zastanawiam się jednak, czy warto próbować dalej. Czy warto się starać i walczyć? Z jednej strony, jak było umieszczone w komentarzach pod jedną notką, jeżeli wróci, znaczy że tak miało być. Jeżeli nie, wtedy nigdy nie miało to sensu. Jednak pojawia się tutaj kolejny aspekt. Znaczenie następujących słów. „W życiu są bowiem rzeczy, o które warto walczyć.” On nią warto walczyć i chce o nią walczyć. Nie przeszkadzają mi rany, ból. Zapewne to trochę głupie. Chciałbym, abyśmy spróbowali jeszcze raz. Nie ważne czy się uda czy nie. Wierzę, że się uda. Nie stawiam jednak tego jako jedynej drogi w życiu. Jest ono kapryśne i często pokazuje nam różne ścieżki. Jednak ta ścieżka, którą widziałem do tej pory wydawała się słuszna. Właściwa. To co jednak sam chce, nie znaczy, że tak się stanie. Mógłbym poruszyć jeszcze aspekt szczęścia w tym wpisie, jednak jest on zbyt rozległy i wolałbym o nim napisać nieco później. Na pewno czas pokaże, czy warto walczyć o marzenia. Czy warto się starać dla kogoś. Wierzyć w miłość i mieć nadzieję. Do samego końca.

I don't forget

Witajcie. Kolejna niedziela pojawiła się dzisiaj na horyzoncie. A noc … cóż noc jak noc. Była … minęła. A tak naprawdę pozostał kolejny sen w mojej głowie. Kolejny sen o niej. Tym razem jednak nie boli, że mogę być z nią jedynie w snach. Nie czuje smutku, może nie aż tyle. Nie wiem. Coś się zmieniło. Wczoraj wieczorem, może przez noc. Nie wiem dlaczego, czuje się po części spełniony. Nie znaczy to, że jestem szczęśliwy, bo raczej wywód na później. Po prostu część mnie cieszy się z tego, że nadal ją pamiętam. Jej włosy. Smak jej ust. Jej cudowne oczy. Delikatny dotyk. Promienisty uśmiech. Niby miałem odpuścić, jednak jest coś co mi nie pasuje w tym odpuszczeniu. Nie wiem. Wydaje mi się, że nie do końca jest to słuszna decyzja. Że jednak należy walczyć, starać się o osobę, którą się kocha. Nie wiem jeszcze jak do tego dążyć. Może czas na kolejny etap tworzenia. Może czas na kolejny krok. A może tak po prostu jest to tylko złudzenie. W to ostatnie nie wierzę. Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że świat tak naprawdę nie jest taki zły. A to, co się z nami dzieje, zależy jedynie od nas i naszych czynów. Może uda mi się ją odzyskać. Może też nic to nie dać. Spróbować raczej nie zaszkodzi.



P.S. Najprawdopodobniej dzisiaj będzie więcej niż jeden wpis ze względu na to, że mamy niedziele. Tak czy siak, czas pokaże.

Let it go ...

Wczoraj nic nie napisałem. Nawet miałem wielką chęć jednak słowa nie popłynęły. Może dlatego, że gdy chęć była największa, nie miałem dostępy do bloga. Nie istotne. Dzisiaj z początku też nie czułem zbytnio chęci do pisania. Nie wiem dlaczego. Pewnie z bólu. Z beznadziejności. Z wewnętrznego smutku. I pisząc to nadal nie bardzo wiem, co chciałbym ująć. Może samo jakoś przyjdzie.

Robiąc porządki wśród własnych papierów natknąłem się na pewien list. Cóż niewiele dostaje listów, praktycznie dostałem tylko jeden. Mimo tego, że wiedziałem iż czytanie go zaboli, otworzyłem i przeczytałem. Cóż, nie pomyliłem się. Zabolało. Jednak nie tak jak się spodziewałem. Ból był raczej … smutny. O ile uczucia można opisać innymi uczuciami. Nie wiem dlaczego był smutny. Może dlatego, że tamte słowa już się nie spełnią i nie są już prawdziwe. Może dlatego że wszystko wkoło się zmienia. Jednak co dalej. Tak naprawdę jedyne co pozostaje to odpuścić. Jednak właśnie to odpuszczenie jest takie trudne. Najpewniej dlatego, że mógłbym może i odpuścić, ale nadal mi zależy. Głupie to i samolubne. Tyle sprzeczności w jednym człowiek.

Broken Heart ...

Cóż druga notka, w przeciągu niecałej godziny. Trudno. Jednak coś we mnie pękło. To chyba było serce. Chociaż pękło, to trochę słabe słowo. Raczej czuje, jakby ktoś przy pomocy drutu kolczastego wyrwał je z mojej piersi, a potem rozerwał na miliardy kawałków. Wiem, że nikt go nie poskłada już. Że takie już pozostanie. Na zawsze. Przez swoją dociekliwość dotarłem do pewnej rzeczy, która nigdy nie powinna stanąć przed moimi oczami. Jestem bezczelny pod tym względem, nienawidzę się za to. A jednak nie potrafię tego odczuć do osoby, przez którą to czuje. Nie potrafię skierować w jej stronę gniewu. Nie potrafię się wkurzyć na nią. Po prostu nie umiem. Pozostaje jednak żal i smutek. Cierpienie. Tak bardzo bolesne. Cóż nie zmienię tego już. Nic tego nie zmieni. Pozostaje iść dalej, bez serca. A jednak mimo że bez serca, to dlaczego czuje jak bije od niego miłość. Dlaczego dalej zależy mi na tej osobie. Dlaczego jestem gotów wybaczyć mimo iż może uczynić to znowu. Jestem beznadziejny i żałosny.

Shine

Po raz kolejny sen inspiruje mnie do wstawienia notki. Wraz z nim pojawiają się również inne inspiracje, ale te zamieszczę może później. Może innego dnia. A może nigdy, jeżeli zniknął gdzieś w zatłoczeniu codzienności. Cóż sen był … bardzo realny. Tak chyba najłatwiej go określić. Wpierw był miły i przyjemny. Później był wypełniony wysiłkiem i odrobiną cierpienia. Trzecia część była utkana smutkiem, rozstaniem, żalem, bólem. Ostatnia zaś była wizją samodoskonalenia się, ciężką pracą nagrodzoną pod koniec. Oczywiście nie będę ukrywał, że pojawiły się w nim osoby, na których mi zależy w życiu, w tym ponownie pojawiła się Ona. Jak odczytać mam ten sen … nie wiem. Jak zwykle zresztą.

Co do bardziej realnych rzeczy. Niewiele się zmienia, odnośnie mojego wnętrza. Chociaż i tam zachodzą pewne zmiany. Niewiele się zmienia w moim podejściu do Niej. Nie wiem dlaczego. Jest wolna. Nie nękam jej, lub jakby ktoś powiedział, nie prześladuje jej, bo to w tym kraju jest karalne. Szczerze, nawet jakby policja miała mnie aresztować za miłość do niej, to nadal nie przestałbym jej kochać. Nie wiem tylko, czy to mnie nie niszczy. Ciekawe pytanie. Wierzę że tak nie jest, jednak sam mogę być zaślepiony tym uczuciem. W tym wszystkim najgorsze jest czekanie. Obiecałem sobie, że muszę wytrwać. A do tego, muszę dać jej wolność. Wolność ode mnie. A jednak nie mogę zaprzeczyć, że każdego dnia chciałbym z nią rozmawiać. Słyszeć jej głos. Nie mówię już o byciu blisko niej, tak materialnie jak i nie materialnie. Jednak jak na razie pozostaje mi czekać. Powoli zbliża się dzień przypomnienia. Zastanawiam się co napisać. Myślę jednak, że w ostatecznej chwili, serce, dusza i rozum podpowiedzą mi właściwie.

All That Remains

Dziwne. Wczoraj miałem jeszcze co najmniej z dziesięć pomysłów na notkę. Dzisiaj z rana jednak, nie było żadnej. A mimo to piszę. Tusz, przelewa się na papier. Chociaż jedno i drugie jest wirtualne. Dlaczego tak się dzieje, nie wiem.

Dzień dzisiejszy nie wygląda jakoś wyjątkowo. Kolejna praca, kolejne posiłki, kolejna rutyna szarej rzeczywistości. Sen również był pusty, mimo iż w pewnym sensie przyjemny. Najprawdopodobniej stymulowany wczorajszym filmem. Zastanawia mnie, jak będzie wyglądać przyszłość? Jednak tak naprawdę zapewne nikt tego nie wie. Możliwe, że są osoby, które potrafią przewidywać to co się wydarzy, jednak nawet one nie czynią tego ze stu procentową trafnością. Życie jest nieprzewidywalne, burzliwe jak ocean. A my, ludzie, jesteśmy jak łupinki na falach. A mimo to nadal płyniemy i nadal trwamy. Może tak ma być.

Jednak w tym całym zawirowaniu życia i rutynie codzienności, nie możemy zapominać co jest najważniejsze. Kim jesteśmy? Po co żyjemy? Jaki jest nasz cel? Jakie są nasze marzenia? I chociaż to wszystko wygląda tak prosto, takie nie jest. Nie jest łatwo odpowiedzieć na te pytania. Nie jest łatwo żyć, z tymi odpowiedziami. Ale jeżeli nam się uda. Jeżeli będziemy się starać, dawać z siebie wszystko. Jeżeli się nie poddamy, a po upadku podniesiemy. Jeżeli będziemy wierzyć, mieć nadzieję i kochać, to wtedy, nasze życie nabierze sensu. Wtedy, mam taką nadzieję, poczujemy chociaż odrobinę spełnienia.

I'm the jerk ...

Kolejny dzień, kolejna notka. Nie wiem dlaczego pisanie na tym blogu mi pomaga. Teraz. Zwłaszcza teraz. Może dlatego, że jest to takie miejsce, gdzie mogę ulokować swoje myśli, przemyślenia, możliwe że nawet i uczucia. Niewiele osób to czyta. Bardzo nie wiele. A nawet ci co czytają, nie zaglądają tutaj zbyt często. Może to i lepiej. Łatwiej się otworzyć. Chociaż obiecałem kiedyś komuś, że będę tutaj pisał to co czuje. Bez zbędnych słów, czy ukrywania. Dziwne, że dopiero teraz zacząłem tak traktować to miejsce.

Wczoraj doszedłem do kilku wniosków. O dziwo, dni wolne od pracy, są tymi najgorszymi. Gdy człowiek pracuje, nie ma czasu na rozmyślenia. Jednak gdy przychodzi niedziela, bądź jakieś święto, człowiek siedzi sam i myśli atakują go bezlitośnie. Dziwne. Aczkolwiek tak jest. Co do mojego wniosku. Cóż, może jest on trochę dziwny, jednak postanowiłem odpuścić. Dać jej święty spokój. Możliwość odnalezienia szczęścia w ramionach innego. Była to chyba najcięższa konkluzja do jakiej doszedłem przez wszystkie lata mego życia. Jednak nie ma innej drogi, innego wyjścia. Nie mogę się jej narzucać i zmuszać do miłości, jeżeli tego nie czuje. Nawet pomimo moich uczuć czy chęci. Jednak, to co jest najważniejsze w tym wszystkim, to właśnie miłość. Rozstaliśmy się, jednak nie przestałem jej kochać. Wciąż jest we mnie to silne uczucie do niej. Rzekłbym nawet, że jest silniejsze z każdym dniem, chociaż z każdym dniem może też słabnąć. Może uciekać gdzieś w pustkę. A mimo to, nadal o niej myślę. Dlatego też dam jej spokój, nie będę nękał, lecz będę przypominał o tym, że nadal ją kocham. Raz na jakiś czas. Nie inwazyjnie. Po prostu aby wiedziała, że nadal ją kocham, że nadal może na mnie liczyć, że mimo tego co się stało, wciąż jest najważniejszą osobą w moim życiu. To jest jedyne słuszne wyjście do jakiego doszedłem. Mam nadzieję, że nie jest ono błędne.



P.S. Kiedyś nie mogłem się zebrać do napisania jednej notki na miesiąc. Teraz mam potrzebe piania kilku dziennie. Świat jest dziwny.

Time and time again ...

Kolejne chwile mijają. Czas biegnie nieubłaganie do przodu. A ja. Cóż, ja się zmieniam. Ludzie się nie zmieniają. To nie prawda. Nie do końca. Ludzie nie zmieniają tym kim są w środku. Nie zmieniają swojej duszy, ale zmieniają swoje działanie. Zmieniają swoje czyny. Swoje podejście. Czasem, to otaczający świat nas zmienia i nic nie możemy na to poradzić.

Kolejny poranek. Kolejny sen się zakończył. Po raz kolejny widziałem ją. I chociaż dałem jej spokój, nie potrafię przestać o niej myśleć. Nie potrafię zapomnieć, odpuścić i żyć dalej. Nie wiem, dlaczego jest to takie trudne. Dlaczego tak bardzo to boli? Dlaczego tak bardzo bolą wspomnienia, mimo iż przywołują delikatny uśmiech na moją twarz. Dlaczego to wszystko nie daje mi spokoju. Życie jest dziwne i nieprzewidywalne. Nie wiemy, czy przypadkiem jutro nie pozwoli nam stać się bogaczem, czy aby przypadkiem nie pozbawi nas wszystkiego, co było drogie naszemu sercu. Jednak prawda jest taka, że życie toczy się dalej. Nie ważne czy spotykają nas rzeczy przykre, czy miłe. Czy jesteśmy szczęśliwi, czy raczej nie. Musimy wstać i iść dalej. Nie poddawać się. Walczyć i wierzyć w to, co jest dla nas najważniejsze. Jeżeli inni tego nie pojmą, trudno. Jeżeli tego nie uszanują, również trudno. Musimy wierzyć w lepsze jutro. Choćby było to jutro bez tych, których kochamy. Choćby było to jutro bez tych, na których nam najbardziej zależy. Jednym dane jest być szczęśliwym, innym zakładać rodzinę. Jednak to co jest dane każdemu z nas, jest ukryte przed nami do samego końca. Dlatego musimy walczyć i dlatego też musimy wierzyć. Ja muszę walczyć i ja muszę wierzyć. W lepsze jutro, w przyjaciół, w miłość. Nie mogę upaść. A jak upadnę to muszę się podnieść. Nie dlatego, że ktoś mi każe. Dlatego, że tak jest właściwie i dlatego, że tego chce. I chociaż kocham ją nad życie, muszę odpuścić. Muszę czekać. Jeżeli to ma się odnowić, tak też się stanie, jeżeli nie, będę szedł naprzód i walczył nadal. Bo to jest słuszne. Bo tak uważam.

I sleep and dream of you ...

Miałem dzisiaj dość dziwny sen. Był to jeden z tych, z których raczej nie chciałbyś się wybudzić. Jednak wybudzić się musiałem, a sama końcówka nie była zbyt przyjemna. Zatem do rzeczy.

Byłem gdzieś w mojej rodzinnej wsi. Sporo się działo, tej części już nie pamiętam. Jednak to co pamiętam to pojawienie się dwójki osób, których … jakby to ująć … niezbyt lubię. Byli jednak w potrzebie i nie wiem dlaczego im pomogłem. Później wywiązała się między nami rozmowa. Taka spokojna, bez zbędnych i burzliwych emocji. Dowiedziałem się od nich, że abym mógł odzyskać Ją, powinienem wycierpieć to co ona. Dostałem zadanie dotarcia do pewnego domu, nie istotne czyj był to dom. Udałem się. Naprawdę nadal mi na Niej zależy, nawet jak śnie. Po drodze wybuchł pożar, pomagałem ludziom. Spotkałem jakiś dziwnych golfistów, którym również pomogłem. Sama podróż była ciężka, w dodatku bardzo bolesna. W końcu jednak dotarłem do tego domu. Okazał się być jakimś tartakiem. Nie tak sobie go przypominałem. Jednak nie znalazłem Jej tam. Zadzwoniłem do Niej. Nie wiem dlaczego. Odebrał znajomy. Rozmawiałem z nią przez chwilę. Pojawili się również ci ludzie, którym pomogłem wcześniej. I po raz kolejny usłyszałem te same słowa. „Otrzymałeś drugą szansę, ale nie na szczęście z nią.”

Później się obudziłem a dzień zaczął toczyć się swoim rytmem. Sen dziwny, jednak dlaczego nadal o Niej myślę. Tak bardzo bym chciał, byśmy znowu byli razem, jednak to się raczej nie stanie. Mimo tego, że wszyscy mi odradzają odpuszczenie, nie umiem, nawet jeżeli bym chciał. A nie chce. Może to w tym leży problem. Ciągle wierzę, że znów mnie pokocha. Ciągle wierzę, że będziemy razem. I ciągle się boję, że coś złego się jej stanie, a ja jej nie uratuje. Jednak czy jest sens pomagania komuś, kto nie chce twojej pomocy. Uszczęśliwianie kogoś, dla kogo przestałeś istnieć. Sam nie wiem, co o tym myśleć. Co myśleć o tym śnie. Cóż, najprawdopodobniej jest to kolejna notka w pustkę. Nikt jej nie przeczyta. Na pewno nie przeczyta jej ona. Może to i dobrze. Pozostaje mi czekanie i staranie się być lepszym. Być ponad nienawiścią. Jednak gdzie mam ulokować swoje pokłady miłości do Niej?

Przemyślenia i nowa droga

Nie wiem co mam pisać, jednak siedzenie samemu w pokoju rozrywa mnie od środka. To wszystko stało się tak szybko. Nie wiem już co robić, jak również co myśleć. Serce krwawi i boli, jakby ktoś rzucił w nie worek rozbitego szkła. Wszystko traci sens. Jedzenie nie posiada już smaku. Jest suche. Nie odnajduje sensu w tym co robię. Jednak nie do końca. Zmieniam się. Nie wiem czy na lepsze. Próbuje ze wszystkich sił, staram się nie być pesymistą. Więcej czynić, niż mówić. Jednak gdy nie wiem co robić, to wszystko mnie przytłacza. Tak bardzo mi jej brakuje. Jakby ktoś wyrwał mi kawałek duszy. Jakby ktoś pozbawił mnie najpiękniejszej … najpiękniejszego odczucia. Sensu życia. Radości. Pozytywnych myśli. Wszystko to zniknęło. Powiem w ten sposób. Trzymam się o wiele lepiej, niż myślałem. Myślałem że będę załamany do tego stopnia, że nic mi nie pomoże. Jak się okazało jednak są ludzie, którzy mi pomagają. Jednak to nie tak. Cieszę się, że są. Z ich słów i gestów. Jednak nie potrafię zmienić tej pustki, która jest we mnie. Chce do niej zadzwonić. Zabrać ją na konie świata i nigdy, przenigdy nikomu nie oddać. Jednak jest coś jeszcze. Nie wiem już czy ona mnie kocha. I to boli mnie okropnie. Tyle czasu byliśmy ze sobą. Tyle prób przeszliśmy razem. Jednak teraz, w tej godzinie najcięższej próby, nie potrafię jej odzyskać. Wiem i zdaje sobie sprawę z tego, że wygląda to na dołowanie się. Tak naprawdę nie wiem czy to jest to czy nie. To wszystko jest takie zawiłe. Muszę gdzieś ulokować myśli bo zwariuję. Ten sposób jest dobry. Pozwala mi poukładać ten cały chaos i może nawet dojdę niedługo do jakiś wniosków. Więc niech się zastanowię powoli i na spokojnie. To, czego jestem najbardziej pewnie w moim życiu, to miłość do niej. Ludzie twierdzą, że prawdziwa miłość nie istnieje. Niektórzy uważają że powinienem zapomnieć o niej. Żyć dalej. Jednak tego na pewno nie potrafię. Nie wiem również dlaczego tak bardzo mi na tym zależy. Nie wiem czy dam jej szczęście, o jakim marzy ona sama, czy o jakim ja zawsze dla niej marzyłem. Nie wiem również, dlaczego w tym przypadku jestem tak wielkim egoistą. Tak … egoista to chyba najlepsze słowa. Jednak miłość chyba taka jest. Z jednej strony pełne oddanie i poświęcenie, którego niezbyt byłem w stanie okazać. Z drugiej jednak, egoizm. Walka o osobę którą się kocha, dążenie bezgraniczne do tego aby z nią być. To wszystko jest zawiłe, jednak układa się powoli w całość. Mimo to, dalej czuje się zagubiony. Więcej działam i zmieniam się. Tym razem to nie są tylko słowa, gdyż zmieniło się moje wnętrze. Tak. Myślę, że ten przysłowiowy „nóż na gardle” był tym, co mogło mnie zmienić. Pojawia się tylko pytanie dlaczego. Może dlatego, że nigdy nie byłem w takiej sytuacji. Może dla tego, że w obliczu zagłady, a ostatnie wydarzenia były dla mnie jak zagłada, ludzie są zdolni do wielkich czynów i zmian. Może to był ten klucz, który zerwał kajdany mojej beznadziejności. Po dłuższym zastanowieniu się dochodzę do wniosku, że tak. Nigdy nie czułem się tak silny, a zarazem jednak tak słaby. Na nikim i niczym nigdy w moim życiu mi tak bardzo, bardzo, BARDZO nie zależało i dla nikogo nie byłem poświęcić tyle ile jestem w stanie poświęcić teraz. To nie są słowa, znowu. To jest już coś więcej, co może mieć przyszłość. Jednak czym jest przyszłość bez niej. Bez jej uśmiechu, dotyku. Bez jej cudownych oczu, zawsze uśmiechniętych w środku mimo zewnętrznego smutku. Czym jest przyszłość bez jej delikatnych włosów, które tak bardzo uwielbiałem pieścić. Bez jej ciepła i delikatności. Dlaczego musiałem to wszystko spartaczyć i stracić, aby zrozumieć tak naprawdę ile to dla mnie znaczyło. Tak naprawdę. W głębi duszy i serca. Nie wiem nawet gdzie umieścić te słowa. Przynajmniej na tą chwilę. O niczym bardziej teraz nie myślę i marzę, jak o jej głosie. Jak o szansy, którą mógłbym od niej otrzymać. Tak, to jest chyba jedyna rzecz, której najbardziej pragnę na świecie. Teraz i zawsze. Nie potrzebuje książek i gier. Nie potrzebuję pieniędzy, dobrobytu. Tak naprawdę potrzebuje jej. Nie w znaczeniu, przynależności. W znaczeniu bycia z nią. Bycia dla niej. Każdego dnia starania się, aby dostrzegała ogrom miłości, jaką darzy ją moje serce. To wszystko jest … takie przepełnione uczuciami. Kolejne słowa. Chciałbym jednak, aby coś, cokolwiek, sprawiło, że te słowa, czy jakiekolwiek, które wypowiem kiedykolwiek w swoim życiu do niej, pozwoliły mi naprawić to wszystko. Abym mógł chociaż spróbować. Tak, spróbuję do tego dojść. Osiągnąć tą szansę i wtedy, nie pozwolić na jej stratę.